Б А Й Г А А Р А Й   Д А А,   З О Л И Г !

          1990 – дэхи онуудай нэгэндэ бэлэй. Өөрынгөө бага-сага хэрэгүүдээр Буряадай радиогой журналист Дулгар Доржиевада ороод һуунаб. Һуутарни телефон жэнгирээд, Дулгар Ринчиновна трубка абаад, хөөрэлдэжэ эхилбэ:

          – Сайн, сайн, Булад!

          Саадахиингаа хэлэхые нэгэ хэды шагнаад:

          – Яагаа һайн юм. Ерэг, ерэг, наашань эльгээлши, – гээд трубкаяа табижа:

          – “Үнэндэ”, Жанчиповта Захааминһаа Цыбикжаб Найданов ерээд һууна. Тиигээд, радиодо шүлэгүүдээ уншахыень наашань эльгээхэм гү гэжэ Булад хонходобо даа, – гэбэ.

          Би Дулгар Ринчиновнатай үшөө хэды саг соо һуугаад, гаража, “Үнэнэй” байшан тээшэ шэглэбэб. Тэрэ хэблэлэй байшангай хорёо соо ороод ябатарни урдаһаамни Захааминай уран шүлэгшэ, уран зурааша, нютагаймнай аха захатан Цыбикжаб үбгэжөөл тулуураа туланхай гаража ябаба.

          - Мэндэ сайн, Цыбикжаб Цыденович!

          - Сайн, сайн, земляк! Зай, һайн байна гүш? Хаанаһаабши?, - гэхэ мэтээр халта хөөрэлдэбэбди. Радиогой байшанһаа ябанаб гэнгүй үбгэндөө хэлэбэб:

          -Энэ хайшаа, радиогой байшан зорибо гүт?

          - Тиибэ. Хаанаһаа мэдээбши?

          - Хари, энэ дээрэ, опернын газаа, афишанууд соонь томоһоо томоор “Цыбикжаб Найданов радиогоор шүлэгүүдээ уншахань”, - гэжэ бэшээтэй байна гэһэмни:

          - Үгы, мүнөө мүнөөхэнэл хөөрэлдөөд, энэ гаража ябана бэшэ аалби. Юуншье гэһэн түргэн бэшээд үлгэдэг юм бэ, - гэжэ үнэн зүрхэнһөөнь гайхашаба.

          Наһатай хүниие мэхэлээд орхижо болохогүй бшуу даа, тээ саанахана ошоһон хойнонь үбгэнөө оогложо тогтоогоод:

          - Дедушка-аа, битнай худалаар хэлээб. Хэн, хэдыдээ, юу бэшээд үлгэбэ гээшэб. Булад Намдакович Дулгар Ринчиновна хоёрой хөөрэлдэхые шагнажа һуугаа һэм, - гэһэмни, өөрөө шогууша хүхюу хүн хадаа ойлгоол бэд даа:

          - Байгаарай даа, золиг!,- гэжэ тулуураараа нэгэ занаад, саашалаа бэлэй.

Николай Шабаев